Het is bijna zover. Morgen de expositie inrichten. Zaterdag en zondag expositie. En het lijkt er op dat ik alles ruim op tijd klaar heb. Ik hoef niet komende nacht alles nog in te pakken want alles is al ingepakt. Onwaarschijnlijk maar waar. Ik moet alleen nog mijn best doen om alles wat ik nodig heb mee te nemen.
Nadeel van zo op tijd klaar zijn is dat in mijn huis alle foto’s van de muur zijn omdat ik de lijsten nodig had. Dus nu is precies te zien waar de lijsten hingen en wordt duidelijk dat ik de muren hoognodig moet schilderen. Maar als ik straks weer foto’s ophang, is die noodzaak meteen weer verdwenen gelukkig.
Lijsten aan mijn muren kunnen nog meer verhullen. Nee, geen kluis helaas. Achter één foto komen 6 boorgaatjes tevoorschijn. Ik heb er al eens over geschreven, volgens mij, toen ik een paar jaar terug een expositie hier in huis hield. Dat het leek alsof wat er hing het hele huis bij elkaar hield. Nou, die gaatjes zitten er nog steeds. Ik kan er niet zo snel meer opkomen wat daar hing, maar ik weet wel dat Marieke het opgehangen had. Tenminste, ik geef Marieke gewoon de schuld. Ik kan het net zo goed zelf geweest zijn want ik denk zelf vaak: ‘Vast is vast en dan nog een paar schroeven voor de zekerheid’.
Maar dit moet echt Marieke geweest zijn.
Achter een andere lijst kwam een gat met een schroef in het midden tevoorschijn. Aan die schroef hing de lijst. Het gat is geen leeg gat maar meer een stuk kalk dat er niet meer is. De schroef zit vast in de muur erachter. Ik wist dat het er zat, maar met een foto ervoor was het best een mooi gat.
Ok, ik heb nu een aanzet tot het begin van een poging tot repareren ondernomen (gedaan? Wat doe je met een aanzet tot het begin van een poging?). Ik heb een tube plamuur gekocht. Dus wie weet, als je hier eens binnenloopt en stiekem achter fotolijsten gaat kijken, dan kan het zomaar zijn dat het gat verdwenen is. En de andere gaatjes ook. Maar ik heb ook al een paar maanden muurverf in huis, dus die plamuur zegt niets.
In ieder geval heb ik veel zin in de expositie. Zin om erbij te staan als mensen naar mijn foto’s en gedichten kijken. Zin om vragen te beantwoorden. Zin om mensen te zien en te spreken die op de geëxposeerde foto’s staan en langs komen. Gewoon zin in iets leuks.