Gravelbikes
Het begon zo:
Ik liep met mijn goede vriendin Roline mee naar de fietsenwinkel. Ze had samen met haar zoon een binnenband verwisselt en nu leek haar fiets niet goed te remmen.
De man in de winkel reed er een klein stukje mee en constateerde dat de remblokjes van de schijfremmen bijna versleten waren. Nu moest Roline de fiets de volgende dag mee naar Vlieland en vervangen zat er vandaag niet in. Er kon nog wel even mee gereden worden. Een afspraak voor reparatie werd gemaakt.
Tot zover deze fiets.
Maar het bleek dat Roline in haar hoofd had om even naar gravelbike’s te kijken. In gewoon Nederlands een gravelfiets, een racefiets maar dan ietsje langer, voor rustiger weggedrag. En wat robuuster met veel bevestigingspunten voor bidons, maar ook voor bagage, als je dat zou willen. En bredere banden, voor slechtere wegen en ook meer comfort.
We keken rond, kregen informatie en kwijlden misschien een beetje. Mooie fietsen hoor. Die donkerblauwe bijvoorbeeld. Hmm, lekker licht ook. Roline wilde er wel een kopen. De fiets waar ze veel op fietst, en die we nu mee hadden, is eigenlijk te groot voor haar. Hij is van haar overleden man geweest die een flink stuk groter was.
Maar de ‘small’ uitvoering was niet op voorraad. Roline ging er nog even over denken.
Soms weet je pas dat je iets nodig hebt als je het ziet. En toevallig had ik dat vandaag met deze fiets. Hoe kan het hè. ’s Ochtends wist ik nog van niets en een paar uur later beheerst de gravelbike mijn internet geschiedenis. Ik zoek van alles op. Recensies van de fiets die we zagen. In gravelbikeland was dit een instapmodel. Dan denk ik al snel dat hij vast niet goed genoeg is. Maar ik begreep dat deze fiets een prima prijs-/kwaliteitsverhouding had.
Roline werd de volgende ochtend gebeld dat ze toch nog een ‘small’ model hadden gevonden in hun blijkbaar enorme en onoverzichtelijke voorraadkelder (verder prima zaak hoor, met heel aardige mensen). Ze gingen de fiets in elkaar zetten zodat Roline hem kon zien.
Ik ging weer mee om te kijken. Omdat het regende werd er voor de volgende dag een proefrit gepland. ‘Ik wil ook zo’n fiets, zei ik toen’.
Niet tot mijn eigen verrassing hoor, ik had er al een weekend over nagedacht. Nu ik weer veel fiets dacht ik al even na over een lichte fiets naast mijn vrij zware randonneur (vakantiefiets). Maar dat is een excuus. Ik wist het eigenlijk al toen ik de winkel de eerste keer uitliep. Ik viel gewoon voor die mooie, nieuwe en ook lichte fiets. En ik ben in de gelukkige omstandigheid dat ik dat ook kan doen, toegeven aan dit verlangen. Ik heb altijd al van fietsen gehouden.
De ‘medium’ was op voorraad. Dus de volgende ochtend gingen we samen proefrijden. Lekkere fiets hoor, voor zover je dat kan voelen, tijdens een relatief korte rit.
We kochten allebei de fiets. Ik wilde eigenlijk een andere kleur, niet omdat ik de blauwe niet mooi vond, maar om niet allebei precies dezelfde fiets te hebben. Maar de kleuren zijn vrij dungezaaid, bij dit merk en de enige andere kleur kon pas in november geleverd worden (en nee, ze hadden er niet nog één in de kelder staan). Dus ook een donkerblauw.
Donderdag ga ik ‘m halen. En ik ga gelijk een zogenaamde ‘Bikefitting’ doen. Kort samengevat wordt er dan gekeken hoe ik het beste op de fiets kan zitten. De afstand tussen stuur, zadel en trappers. De breedte van het stuur, het soort zadel, enzovoorts. Lijkt me leuk en nuttig. Tot nu toe doe ik altijd maar wat. Dit kan er voor zorgen dat ik zo lang mogelijk comfortabel kan zitten en fietsen. En dat is me wel wat waard.
En dan moeten we op zoek naar gravelwegen. Helaas zitten we daarvoor niet echt in de goede provincie. In de slechtste eigenlijk. Maar zo’n fiets doet het gelukkig ook prima op de weg.