Ik weet dat als ik ergens lang over na ga denken de kans behoorlijk toeneemt dat ik het niet ga doen. Dus ik stuurde meteen een mailtje terug om te zeggen dat ik mij graag bij hen aan wilde sluiten.
Toen moest ik bedenken met wat. Ik kon natuurlijk alle foto’s van bloemen bij elkaar zoeken of van het strand. Best mooi, en misschien ook wel goed verkoopbaar. Maar mijn hart ligt toch vooral bij mijn projecten. ‘Kwetsbaar’ en ‘Portretten van Rouw’. Waarom? Omdat ze niet vanzelf tot stand gekomen waren. Naar het strand gaan is makkelijk en de tuin inlopen ook. Bloemen zijn geduldig, al fotografeer ik ze soms op het randje van verval.
Voor de twee projecten moest ik er op uit, zowel fysiek als in mijn hoofd. Naar mensen toe die ik niet kende. Praten, luisteren, foto’s bedenken, gedichten schrijven. Mij altijd afvragend of de inspiratie wel komt voor weer een foto en of er nog mooie zinnen opborrelen in mijn hoofd. Alles is spannend, maar wel mooi spannend. Als alles lukt dan komt er iets moois uit. Van een prettige ontmoeting tot een resultaat waar we allebei tevreden mee zijn.
Twee projecten, maar ik ga er één laten zien. ‘Portretten van Rouw’.
Omdat ik met dit project toch weer een stapje verder ben dan bij het eerste project. Toen wist ik nog niets van lange gesprekken soms en ontroering en tranen aan tafel. Nu was ik beter voorbereid en wist ik ook weer een beetje beter wat ik wilde.
Ik heb veertien foto’s ingelijst, maar weet nog niet of ze er allemaal kunnen staan, ik doe mijn best. En er is een boek met iedereen erin. Nou ja, het is er nog niet, maar 21/22 augustus wel.