Volgens mij kocht ik ergens in 2005 of 2006 een gitaar. Er spelen zoveel mensen gitaar dat ik dacht dat het niet zo moeilijk was om te leren. Ik ging ook meteen op les. Ik leerde akkoorden spelen en maat houden.
Maar ik kwam niet direct aan liedjes toe. Het werd ook al snel te duur voor mij. Dus ik ging in mijn eentje verder. Ik zat vaak ’s avonds te oefenen. Marieke zag het wel zitten. Zingen met mij als begeleider op de gitaar. Gelukkig kon ze ook prachtig zingen zonder mijn begeleiding, want dat kwam er niet van.
Eerlijk gezegd zag ik het steeds minder zitten. Ik kwam niet verder dan losse akkoorden spelen. Dat lukte aardig en voelde veilig. Meespelen met muziek durfde ik niet aan. Het is raar hoe dat werkt. Zelfs als ik alleen in huis was voelde dat toch erg kwetsbaar.
Ik had dat later met gedichten maken ook. Ik wilde het meteen goed doen, geen slechte zinnen schrijven. Op een gegeven moment, doordat ik het veel deed (en het niet goed werkte), durfde ik fouten te maken en kwetsbaar te zijn met mijzelf als enige toeschouwer. Toen schreef ik opeens alles op wat ik dacht en ging later aan het schrappen en zinnen mooier maken. Het werkt een stuk beter als je vrij durft te zijn in je denken. Maar makkelijk is het niet als je graag je leven onder controle hebt. En dat terwijl ik er natuurlijk allang achter ben dat controle hebben over je leven een illusie is.
Maar ik dwaal af.
Dus toen dat hele gitaargedoe niet erg wilde lukken, bracht de gitaar geruime tijd door op zijn standaard. Zo kon ik toch een beetje de coole man spelen die een gitaar had. Behalve mijn neefje vroeg gelukkig niemand mij om er op te spelen. En mijn neefje was toen nog niet erg kritisch. Het geluid van één snaar was al mooi.
In 2017 verkocht ik de gitaar omdat hij daar maar stond te staan, naar mij roepend dat ik er niets mee kon.
Degene die ’m kocht kwam hem ophalen. Hij speelde in een band en zocht nog een akoestische gitaar. Ik had zoals gewoonlijk niet helemaal de goedkoopste gekocht, dus ook voor iemand uit een band was deze wel aantrekkelijk voor erbij.
We zaten hier in de keuken en hij speelde een stukje. Mocht ik dat af en toe stiekem gedacht hebben, nu hoorde ik dat het niet aan de gitaar lag. Hij klonk prachtig.
Het is altijd blijven knagen. Als ik ergens spijt van heb dan is het wel dat ik vroeger niet naar de muziekschool ben gegaan, terwijl dat wel mocht van mijn ouders. Verlegen, faalangst en geen nog geen idee waarom ik muziekles zou nemen waren waarschijnlijk de oorzaak daarvan. En nu zit ik met de gebakken peren.
De blokfluitles om de middelbare school boorde mogelijke muzikale aspiraties helemaal voor vele jaren de grond in. Ik hield zeker van muziek, daar lag het niet aan. Maar zelf doen daar dacht ik niet aan.
Pas vele jaren later ging ik regelmatig naar theaterconcerten en na een tijdje leek gitaarspelen in zo’n bandje mij het mooiste wat je zou kunnen doen. De muziek kwam vaak recht bij me naar binnen. Live en zo dichtbij.
Dat leidde tot mijn teleurstellende gitaaravontuur zoals hierboven beschreven.
Afgelopen vrijdag kocht ik binnen tien minuten mijn tweede gitaar. Ik heb gewoon een mooie uitgezocht die niet te duur was. Ik kan wel doen alsof, maar andere criteria heb ik niet op het moment. Ik kan er toch nog niet op spelen.
Hoes erbij en klaar.
Ik wist dat er een Engelse gitarist is die een goede online cursus geeft en die heb ik opgezocht. Gestart bij les 1. De eerste oefeningen moest ik na tien minuten afbreken. Nou ja, langer was ook eigenlijk niet de bedoeling. De snaren naar beneden drukken is dan te pijnlijk. Het kost een tijdje voor er eelt op de vingertoppen komt en het indrukken pijnloos gaat.
Vandaag al meegespeeld met liedjes die rusten op de twee accoorden die ik nu weer geleerd heb. Lastig, maar er zit na al die jaren toch nog wel wat in mijn vingers. De accoorden komen ze bekend voor.
Snel wisselen tussen accoorden is lastig, maar daar zijn oefeningen voor. Ik merk dat ik nu met de gitaar ook fouten durf te maken, dus ik ik heb goede hoop voor deze tweede poging.