Ik kan Marieke zomaar weer missen. Komt het door alle gesprekken over de dood, de laatste tijd. Of doordat het bijna vijf jaar geleden is dat ze dood ging. Of komt het gewoon door al die regen en harde wind. Wordt het gewoon tijd voor wat zon en warmte.

Ik mis haar nu als ik wil overleggen of ik door ga met de portretten, of de afspraken ga opschorten. Ik kan wel eigenwijs zijn, maar het virus is er en steeds meer mensen worden ziek. Ik kan natuurlijk met andere mensen overleggen, maar het was zo makkelijk; gewoon als het in mij opkwam de vraag stellen.

Uiteindelijk zelf besloten de afspraken op te schorten. Dat voelt beter.

Ik mis haar als ik wil weten of ik nu ook 24 XL pakken wc-papier moet inslaan. Nou, ik weet het antwoord eigenlijk wel. Ze zou met verbazing naar dit gedrag gekeken hebben, net als ik. 

Ik kijk even in haar dagboek. Wat haar bezighield op deze dag, vijf jaar geleden (Ik heb haar dagboeken geërfd overigens, ze vond het niet erg als ik ze zou lezen). Ze schreef niet op 13 maart. Maar wel op de dag ervoor, over dat ze een nieuw blog had geschreven en ze het aan mij voorlas. 

Haar stemming fluctueerde. Soms ging het goed, soms ging het een stuk minder. Het was anderhalve maand voor haar overlijden, maar de dood speelde nog geen rol in wat ze schreef. Ze had nog veel plannen, maar niet genoeg energie om ze allemaal uit te voeren. Achteraf onwerkelijk hoe snel het leven daarna zou veranderen

Ze werkte in de tuin af en toe, wat ze heerlijk vond. Het waren goede dagen als ze dat kon doen.

Ik kijk op haar blog, dat ik heb laten staan na haar dood. Ik zoek haar gebruikersnaam en wachtwoord op. Gelukkig was Marieke wel gestructureerd. Ze kon goed schrijven ook. Ik ben benieuwd of er nog wel eens iemand de berichtjes gelezen heeft. Dat blijkt zo te zijn. In 2017 nog ruim 153 bezoekers. In 2018 en 2019 enkele tientallen. In 2017 heb ik het blog waarschijnlijk nog een keer genoemd in een van mijn brieven aan Mariek, vandaar het hogere bezoekersaantal.

En ik ga het weer noemen. Haar eerste blog plaatste ze op 8 augustus 2014: https://mariekesweblog.wordpress.com/2014/08/ en de laatste op 15 april 2015, twee weken voor haar dood.

Niet alle foto’s staan er meer bij. Weet niet precies wat er gebeurd is. Waarschijnlijk kan ik ze wel weer tevoorschijn halen maar dit past eigenlijk wel. Symbool voor haar leven dat er niet meer is.

Ik wilde over het project schrijven, maar dit werd het, mijn eigen portret van rouw.

Ronald

Linkjes:

Portretten van Rouw

Donatiepagina