Ik fotografeerde Wiek, coördinator van inloophuis ‘Pisa’ in Hoorn. Zij was de derde persoon die ik fotografeerde voor mijn project over rouw. ‘Portretten van Rouw’, noem ik het. Waarbij ik probeer de rouw van mensen in woord en beeld te vangen. In woord betekent in dit geval in een gedichtje bij de foto.

Een week of twee later deelde Wiek mijn oproep voor het project op de Facebookpagina van het inloophuis. Dat was op een zondagochtend. Diezelfde middag begonnen er opeens mailtjes binnen te komen. Ik kreeg die dag een stuk of 10 aanmeldingen. Uiteindelijk liep dat in een week of twee op tot tegen de dertig. 

En nu, een week of vijf later, druppelen er nog steeds aanmeldingen binnen. Het bericht is een keer of 40 gedeeld, ondertussen, waaronder in een Facebookgroep die ‘Sterke weduwes’ heet. En dat heeft voor veel van de aanmeldingen gezorgd.

De aanmeldingen komen uit het hele land. Ik had in de oproep gezet dat ik alleen in Noord-Holland zou fotograferen om budgettaire redenen. Maar ondertussen ben ik de provinciegrenzen toch al een paar keer over geweest. Het is lastig om ‘nee’ te zeggen tegen de mensen die de durf hebben om mee te willen doen. Dus ik rek het af en toe een beetje op. Mensen uit Brabant of Gelderland die ik dan in Utrecht of Amersfoort ontmoet. Dan reizen we allebei een stukje. Soms komt er iemand naar mij toe, dat kan ook.

Waar ik een beetje bang voor was is dat ik de verhalen niet aan zou kunnen. Terwijl ik juist de verhalen wil horen. Omdat ik geïnteresseerd ben wat rouw voor iemand anders betekent. En natuurlijk als bron voor mijn gedichtje.

Maar het gaat eigenlijk heel goed. Ik neem het verhaal mee, maar het komt niet heel diep binnen. Ik kan de emotie goed bij de verteller laten. Al kom ik na een gesprek vaak wel moe thuis.

Eerlijk gezegd vindt ik dit misschien wel het mooiste en meest bevredigende wat ik met fotografie gedaan heb, tot nu toe. En met dichten.

De mensen die ik spreek zijn heel verschillend, maar de rouw van iedereen heeft veel raakvlakken. Wat wel opvalt is dat er bij al die aanmeldingen maar één man was. Ik laat het voor wat het is, maar het is opmerkelijk.

Ondertussen heb ik tot voorbij mijn opgerolde broekspijpen in zee gestaan op Texel (naast Texel dus eigenlijk), terwijl mijn droge broek in mijn auto lag die in Den Helder stond. De te fotograferen dame leek het een goed idee om in zee gefotografeerd te worden. En dat was het ook, moet ik eerlijk zeggen.

Ik heb in een parkeergarage gefotografeerd, op de hei, in een bos en veel bij mensen thuis. Altijd dient zich wel wat aan in het verhaal waar een foto uit te halen is. En met mijn gedichtje kan ik dingen verduidelijken. En soms heb ik van te voren al overleg over de te nemen foto, als de persoon in kwestie al een duidelijk idee heeft. Het kan allebei.

Ik ben blij dat ik dit project begonnen ben. Het heeft nu al zulke mooi ontmoetingen opgeleverd dat ik er een beetje stil van ben. Praten over rouw, ook mijn rouw, met mensen die weten wat het is, is erg prettig. Want diepe rouw is moeilijk te doorgronden of begrijpen voor mensen die het zelf niet meegemaakt hebben.

Ik ga hier nog een tijdje mee door. En voorzichtig begin ik ook te denken aan een expositie aan het eind, wanneer dat dan ook is. Vorige week zei iemand die ik fotografeerde dat het best mooi zou zijn om alle foto’s en de mensen die daarop staan een keer op dezelfde plek te hebben. En daar ben ik het mee eens. Het lijkt mij een mooi streven om dat voor elkaar te krijgen.

Maar eerst meer mensen ontmoeten en fotograferen.

Linkjes:
Portretten van Rouw