Een paar weken terug ben ik gestopt met mijn bedrijf. Het luchtte op.

Toen ik begon, in 2012, zocht ik meteen een boekhouder. Ik koos degene die onze belastingaangifte deed. Merkwaardig genoeg heb ik, na een eerste gesprek, nooit meer iets van hem gehoord. Ik leek hem ook niet te kunnen bereiken. Ik kreeg altijd de voicemail en mailtjes werden niet beantwoord. Hij was er niet met mijn geld vandoor, want dat was niet echt de moeite waard

Via Marieke vond ik de tweede boekhouder. De man van een collega, die ook net voor zichzelf begonnen was. Het klikte en de werkrelatie liep altijd goed. Het was misschien een beetje hoog gegrepen, een boekhouder betalen terwijl ik nog maar net begonnen was. Maar ik vond het prettig. Uitbesteden waar ik geen verstand van had (mijn vader gaf vroeger les in onder andere boekhouden, maar dat terzijde). 

Het laatste jaar was de boekhouder de grootste kostenpost. Niet echt een gezonde situatie. En niet zo lang geleden trok hij zelf aan de bel. Het leek hem een goed moment om even te praten over de toekomst. We waren onafhankelijk van elkaar tot hetzelfde besluit gekomen. Stoppen met het bedrijf. We hebben meteen de daad bij het woord gevoegd en mij uitgeschreven bij de Kamer van Koophandel. 

Toen ik de deur uitliep was ik niet verdrietig. Ik voelde mij lichter. Ik was gestart zonder echt plan. Net ontslagen bij mijn werkgever, begon ik met ‘steun’ van het arbeidsbureau met mijn eigen bedrijf. Het voelde goed toen. Ik werd zelfstandig en ik zou zelf mijn brood verdienen. Ik begon vol enthousiasme. Dat ik enigszins introvert ben en een hekel heb aan telefoneren, zag ik niet als een beperking. Er moest een andere weg zijn. Mail en Whatsapp waren voor mij een geschenk (en nog steeds). 

Ik had af en toe een klant en het was prettig om, na gedane arbeid, geld op de zakelijke rekening gestort te krijgen. Het ging niet snel, maar het ging ook niet slecht.

Tot Marieke ernstig ziek werd, ik was op de weg terug van een klus midden in het land, toen Marieke onderzocht werd. Het was een rare dag. Aan de ene kant lekker gewerkt, aan de andere kant ongerust in de trein naar huis: ‘Het zou toch niet weer…’ 

Het was wel zo. Het jaar dat volgde was niet het slechtste, qua werk, maar mijn hoofd was er niet helemaal bij. Ik wilde vooral bij Marieke zijn. En het voordeel van mijn eigen bedrijf en niet heel veel werk, was dat ik gelukkig ook veel bij Marieke kon zijn. 

In 2015 overleed Marieke, mijn wereld stortte in. Een half jaar na haar dood had ik de lucratiefste klus die ik gehad heb. ‘Hé’, dacht ik toen, het kan dus wel. Aardig verdienen aan fotografie. 

Het was eenmalig. En de jaren erna verdween mijn motivatie. Zonder Marieke vond ik er niet veel meer aan. Ik ging vooral op straat fotograferen, in Amsterdam. Het fotograferen bleef gelukkig, maar het geld verdienen werd minder. 

Het gaat nu weer beter met mij, maar gek genoeg voelt het toch goed om gestopt te zijn met mijn bedrijf. Ik voel weer ruimte én motivatie om dingen te gaan doen. Ik heb plannen die ik ook binnenkort zal delen, want ik heb mensen nodig om te fotograferen, net als bij mijn vorige project over kwetsbaarheid. Het zal nu, in het verlengde van kwetsbaarheid, over rouw gaan. 

Ik wil mijn fotografie weer beter zichtbaar maken. Ik ga nu beginnen zoals ik in 2012 ook had moeten beginnen. Eerst mensen bereiken, dan pas een bedrijf beginnen. Vooral dat eerste, want of ik nog eens een bedrijf start weet ik niet. 

Twee weken nadat ik gestopt ben kreeg ik een aanvraag voor bruidsfotografie. Het zou best eens door kunnen gaan, al wordt het pas volgend jaar. Zo zie je maar. Ze hebben mij puur om mijn foto’s uitgekozen. Dat is een leuke opsteker.

Ronald