Frank en Deborah vragen mij om hun trouwreportage te verzorgen. Ze zijn duidelijk in wat ze willen: ‘Niet teveel gedoe. Gewoon fotograferen wat er gebeurt. Geen geposeerde foto’s’. Dat is helemaal in mijn straatje. Ik kan wel geposeerde foto’s nemen maar die zijn niet persé mooier dan foto’s waarvan ze niet eens merken dat ze genomen worden.

Ik heb ook een verzoek aan hen. Ik heb al eens eerder een magazine gemaakt maar dat betrof een cadeau voor een verjaardag. En ik wil iets hebben om aan te kunnen bieden aan andere bruidsparen. Ik wil een bruidsglossy maken. Een magazine met veel foto’s, interviews, voorbereidingen en een aantal foto’s van de trouwdag zelf. Frank en Deborah zijn enthousiast. Zij weten wel een paar mensen die we kunnen interviewen en misschien wil Renate, de ceremoniemeester, wel een dagboek bijhouden op de trouwdag. Kortom, het gaat door.

Niet veel later krijg ik een mailtje met namen en mailadressen van mensen die een interview willen geven. De moeders van beiden stemmen in om een stukje te schrijven over hun respectievelijke zoon en dochter. Over hoe ze waren en zijn. En ze sturen ook een stapel foto’s mee.

Ik ben erbij als Deborah haar jurk voor de tweede keer gaat passen in Alkmaar. En als Frank voor het eerst een pak gaat passen in Hoorn. Ik ben erbij als ze in ondertrouw gaan, wat niet echt een fotogenieke gebeurtenis is. Samen met Renate, haar dochtertje en het aanstaande bruidspaar neem ik een kijkje bij de trouwlocatie, het gemeentehuis in Obdam.

Ondertussen is Marieke, mijn vriendin, de interviews aan het afnemen en verwerken. Het is leuk om samen aan deze glossy te werken. Marieke is ernstig ziek thuis en ze heeft niet veel energie maar werkt blijmoedig mee aan de totstandkoming van het magazine, in haar eigen tempo.

Frank en Deborah houden het proces wel een beetje spannend. Meestal laten ze een dag van te voren weten dat er zich de volgende dag misschien een leuk fotomoment voordoet. Voor het in ondertrouw gaan belt Frank zelfs op de ochtend voor de betreffende avond. Maar goed, ik ken mijn plaats, ik weet dat er niet door iedereen de hele dag aan mij gedacht wordt ;-). Toevallig lukt het toch iedere keer om erbij te zijn en zo vult het blad zich met foto’s en teksten.

Maar helaas neemt het leven daarna een andere afslag. Marieke wordt opeens veel zieker. We wisten dat ze niet meer beter zou worden maar hoopten er wel op dat ze nog geruime tijd zou leven. Maar het mag niet zo zijn. Op 28 april overlijdt zij.

De trouwglossy is opeens niet zo belangrijk meer. Ik heb al eerder contact opgenomen met Deborah en Frank omdat ik aan zag komen dat trouwfoto’s maken niet zou gaan lukken want de trouwdag is al op 1 mei. Gelukkig kunnen zij een andere fotograaf vinden.
Op vrijdag 1 mei maak ik mij ’s middags klaar voor een herdenkingsbijeenkomst in een kerk vlak bij de school waar Marieke les gaf. Ik ben mij er op dat moment van bewust dat een kilometer of vijftien verderop Frank en Deborah in het huwelijk treden. Een gedenkwaardige dag voor ons allemaal. Het leven zit raar in elkaar.

Pas in augustus kan ik mij weer genoeg concentreren om verder te gaan met de glossy. Het probleem is natuurlijk dat ik nu geen trouwfoto’s heb. De fotograaf, Fred Smink, is zo aardig om toestemming te geven voor gebruik van de foto’s in de glossy. Ik duik weer in mijn oude vak van DTP-er/grafisch vormgever en ga aan de slag. Ik heb mailcontact met Deborah over een paar kleine dingetjes en kom er zo achter dat Deborah’s vader zes weken na de bruiloft is overleden. Plotseling.

Het maken van deze glossy was voor mij (leuk) werk, maar door de bovenstaande gebeurtenissen heeft het blad wel een heel persoolijk tintje gekregen.

Het resultaat ziet u op deze pagina. U kunt door het deel van de glossy bladeren waarin mijn eigen foto’s gebruikt zijn (plus die van beide moeders).

Als je op de afbeelding hierboven klikt dan opent zich een scherm waarin je de pagina’s groter kunt zien.

Ook een (trouw)glossy? Neem contact op.