Op een zaterdagmiddag in april zat ik aan tafel tegenover Irene en Aloys. Twee mensen die ik een aantal maanden eerder gefotografeerd had voor mijn ‘Portretten van Rouw’

Aloys had mij ’s ochtends gebeld. Of ik misschien een website kon afmaken waarvan al het een en ander opgezet was. ‘Ik kan in ieder geval even komen praten’, zei ik. Ik had tenslotte al jarenlange ervaring met wel één website. Die van mijzelf. ‘Wanneer’, vroeg ik. ‘Kun je vanmiddag’, vroeg Aloys. Er is enige haast bij.

Aloys en Irene zitten in het bestuur van “Stichting Marian Kaij”, genoemd naar de vrouw van Aloys. Toen zij nog leefde, begeleidde zij vrijwilligers in het ziekenhuis in Alkmaar. De stichting wil onder andere zogenaamde buddy’s gaan koppelen aan patiënten die hulp kunnen gebruiken. Bijvoorbeeld oncologiepatiënten, zoals Marieke (mijn, ruim 6 jaar geleden, overleden vriendin) ook was. Eigenlijk was ik de buddy van Marieke. Ik kon haar overal heenrijden. Ik ging mee naar ieder gesprek in het ziekenhuis en hielp haar met alles waar ze hulp bij nodig had. En daarnaast waren er nog meer mensen dicht bij ons die dingen met en voor haar deden. 

Maar niet iedereen heeft een partner, of een dergelijk netwerk, waaraan zij hulp kunnen vragen. En daarom wil de Stichting buddy’s (vrijwilligers) koppelen aan patiënten. Mensen die andere mensen helpen. Niet op medisch gebied, maar bij de dingen die ik hierboven beschrijf. Vervoer naar en van het ziekenhuis. Meeluisteren bij gesprekken met doktoren. Of gewoon even een spelletje om de tijd door te komen.

Dus daar zat ik. Op zich leek het mij leuk om die website voor elkaar te krijgen, maar ik was niet erg zeker van mijzelf. Ervaring met één website is natuurlijk niet veel. En omdat het mijn eigen website was, maakte het niet echt uit als er iets fout ging. Dit zou wat verantwoordelijker werk worden.

Ik vroeg hoeveel haast er was. ‘Vier dagen’, zei Aloys. Alarmbellen gingen af in mijn hoofd. Dit was geen goed idee. Dat kon ik niet. Niet in vier dagen. 

Dus dat ging niet door. Er kwam iemand anders die wat meer in het bouwen van een website thuis was. 

Maar een paar maanden later zat ik weer bij Aloys aan tafel. Of ik misschien als vrijwilliger, nu de website in opzet klaar was, de stichting wilde helpen met het plaatsen van artikelen en het verder beheren van de website. Dat wilde ik wel. Ik werk als fotograaf veelal alleen en het leek me leuk om weer van een groepje mensen deel uit te kunnen maken met een gezamenlijk doel.

Het kostte me enige tijd om de website te doorgronden, want de ene WordPress website blijkt heel anders te kunnen zijn dan de andere WordPress website. Voorzichtig rondkijkend begreep ik er steeds meer van.

En nu werk ik iedere week een aantal uur hieraan. En ik heb al wat foto’s gemaakt want ik dring me natuurlijk graag op als fotograaf. En ik ga wat drukwerk maken om mijn oude baan als grafisch vormgever en DTPer niet helemaal te laten wegzinken (en omdat ik het leuk vind om dat te doen natuurlijk).

Wil je wat meer weten over de stichting?
Dit is de website: https://www.stichtingmariankaij.nl

Het is mooi hoe er dingen voortkomen uit ‘Portretten van Rouw’. Dit vrijwilligerswer dat ik nu doe. Maar ook de expositie in Schermerhorn en alle mensen die daar kwamen. Een aantal geportretteerden die ik daar weer zag. De moeite die ze daarvoor genomen hadden. Sowieso alle mooie ontmoetingen. Het is bijzonder.