2014 was een zeer bewogen jaar voor ons. Het begon op 26 maart 2014 en die dag staat mij nog helder voor de geest.

Woensdag 26 maart kwamen privé en werk dicht bij elkaar. Ik was onderweg om het Mediawijsheid congres te fotograferen in Ede. Ik had zin om lekker een paar uurtjes te werken en van de treinreis te genieten. Maar wat mij ondertussen bezighield was het feit dat Marieke naar de dokter ging vanochtend. Ze voelde een knobbeltje in haar borst. Sinds ze zeven jaar geleden borstkanker heeft gehad dachten we eigenlijk nooit meer dat iets ‘wel weer over zou gaan’.

Inmiddels was ik in Ede aangekomen en wandelde ik naar het congrescentrum. Mariek belde. Ze was net naar de huisarts geweest en die stuurde haar, zoals verwacht, door naar het ziekenhuis. Maar wat we niet verwacht hadden was dat ze diezelfde middag nog terecht kon. Voor mij was het onmogelijk om daar bij te zijn. Ik zou hier ruim twee uur zoet zijn en dan moest ik nog geruime tijd in de trein zitten om weer in Alkmaar te komen. Een lastige situatie. Maar vriendin Cécile bracht redding. Zij was beschikbaar om met Marieke mee te gaan. Het speet me dat ik zelf niet aan Marieke’s zijde kon staan maar Cécile was een prima stand-in.

Ik was ondertussen gearriveerd bij mijn klus voor die dag. Ik meldde mij en ging aan het werk. Eerst in de ontvangstruimte voor de congresgangers fotograferen en later in de congreszaal zelf met tussendoor een briefing. Er waren een aantal dingen die op de foto moesten en voor de rest was er een vrije rol voor mij weggelegd en dat ligt mij prima.

Na het werk weer de trein in. Ik luisterde naar muziek om de tijd door te komen. Ik dacht aan zeven jaar terug en vroeg mij af of het hele circus weer opnieuw ging beginnen. Onderzoeken, veel in het ziekenhuis, scans, chemo’s en wie weet wat nog meer. Ik speelde een nummer dat Marieke toen voor mij kocht. Ik kreeg het terwijl zij een nachtje in het ziekenhuis lag. Het voerde me terug, naar hoe het was. Ik was bang maar ik hoopte dat we het aan zouden kunnen, samen, nog een keer. Het nummer wordt gezongen door Lenette van Dongen en je kunt het hier beluisteren. Het is het vijfde liedje van boven: You can close your eyes.

Ik was om een uur of vijf in Alkmaar. Marieke is nog niet thuis en ik kreeg geen contact. Ik besloot naar het ziekenhuis te fietsen. Vlak voor ik er was belde Mariek. Ze zaten nog te wachten op een gesprek met de mammacare verpleegkundige. Er was wat weefsel uit haar borst gehaald en dan was het gebruikelijk dat er een gesprek volgde. Want de mogelijkheid bestond natuurlijk dat de uitslag niet goed zou zijn. En daar werd je dan alvast op voorbereid. Ik ben blij dat ik op tijd was om daar bij te zijn. We wisten het eigenlijk nog wel van vorige keer maar vonden de zorgvuldigheid toch prettig. De uitslag volgt later. Door een bijna verlaten ziekenhuis liepen we naar buiten.

Mariek reed met Cécile mee, ik stapte weer op de fiets. We wisten thuis niet zo goed wat we ermee aan moesten. Zeven jaar ging het goed, namen we koffie met gebak als de controles weer positief uitpakten. Nu moesten we weer wachten, hopen en bang zijn. Ik ging de foto’s maar eens bekijken van het congres en doorsturen naar de klant. Wat moest ik anders? Ze waren best goed gelukt overigens.

Ergens in de week erna kwam de uitslag. Het was niet goed. Weer kanker. De rugpijn die Mariek al maanden had werd nu ook verdacht. Twee scans volgden en brachten dingen aan het licht die we niet wilden zien. Ik zocht naar uitwegen en vond dat in poëzie met fotografie. Ik ging gedichten schrijven, goed of niet, uit mijn hart. Over wat ik voelde, dacht en zag. Ik maakte daar foto’s bij. Het hielp me om te gaan met het grote verdriet.

Nu, eind 2014, lijkt het einde van de wereld wat verder weg dan we eerst dachten. Marieke is ongeneeslijk ziek maar het gaat niet slecht. De wereld is kleiner geworden maar daarbinnen heeft ze het best naar haar zin. Geen lange wandelingen (wel met rolstoel) of stedentrips meer. Maar er kan nog aardig wat en door de medicijnen lijken de tumoren nu pas op de plaats te maken. We weten nooit voor hoelang maar genieten van het feit dat het zo is.

We hopen dat 2015 voor iedereen, naast al de mindere dingen, ook veel mooie momenten gaat brengen.