Twee weken terug kreeg ik een mailtje. Of ik Willem van Oranje in actie wilde fotograferen. Het mailtje kwam van Willem zelf. Tja, daar hoefde ik niet lang over na te denken.
Zo kijk ik op een donderdagmorgen naar een naturalisatieceremonie in het stadhuis van Alkmaar. Ik sta achterin en naast mij, verstopt voor de aanwezigen, staat Willem van Oranje tegen een muurtje geleund.
De zaal met ingeburgerde mensen wordt toegesproken door wethouder Elly Konijn. Aan het eind van haar speech komt Willem in beweging. Hij doet de deur open en dicht, alsof hij net binnenkomt, en loopt het gangpad in. Er ontstaat meteen een geroezemoes. Wie is deze ouderwets geklede man. Hij is in ieder geval imposant groot met een grijze baard en lang haar dat is samengebonden tot een staartje.
Hij weet de zaal meteen te grijpen. Hij doet zijn verhaal maar reageert ook op de aanwezigen. Het is veel leuker dan ik van te voren had gedacht. Geen flauw toneelstukje, maar een wisselwerking tussen het personage en de mensen die naar hem kijken.
Ondertussen maak ik foto’s van hem. Willem van Oranje heet in het echt Wim van Bokhorst en hij heeft foto’s nodig voor zijn website. Daarom ben ik hier. Het is wonderlijk waar je zomaar terechtkomt. Ergens in mijn achterhoofd weet ik natuurlijk wel dat er inburgeringscursussen zijn en dat daar mensen voor slagen en dat die mensen Nederlander worden. Maar nu zie ik voor mijn ogen hoe dat gaat. En het is leuk om daar een keer bij te zijn. Het is een flinke mijlpaal voor de mensen die hier zitten, denk ik.
Aan het eind van de ceremonie willen er heel wat nieuwe Nederlanders met de oude heer van Oranje op de foto. Ik maak een praatje met een dame die publiciteitsmedewerker is van de wethouder. Ik heb de vervelende eigenschap dat ik de naam van mensen vergeet net nadat ze zich aan mij voorgesteld hebben. Volgende keer zal het goed gaan, denk ik dan, maar voor ik het weet ben ik weer een naam vergeten. Ik besluit haar naam nog maar een keer te vragen. Sharon. Denk maar aan Sharon Stone, zegt ze. Kijk, dat is een ezelsbruggetje waar ik wat aan heb. Dus nu, een week later, weet ik haar naam nog steeds. Lang genoeg voor een plaatsje in dit blog.
Wim en ik lopen daarna nog even door het stadhuis voor wat foto’s op andere plekken. Dan is het tijd voor koffie en een broodje. Want we zijn nog niet klaar. We gaan naar het kerkje in Bergen aan Zee om daar nog meer foto’s te maken. Samen met Ellen Verburgt, de pianiste waarmee Wim optreedt in datzelfde kerkje. De foto’s zijn voor de promotie van dit duo, voor Ellen alleen als dirigente en voor Wim in diverse outfits als verhalenverteller.
Het is een erg leuke middag. We zijn ontspannen, krijgen de foto’s die we willen en we lachen ook nog wat. Dit had ik zo’n beetje in gedachten als de ideale fotodag, toen ik mijn fotografiebedrijf begon. Het smaakt naar meer.
Heb je ook foto’s nodig voor je website? Kijk hier voor meer informatie.
