Wat kan ik mijzelf toch in de weg zitten. Er is nog één week te gaan voor ik in Utrecht op een podium sta en een minuut of tien ga praten over onder andere kwetsbaarheid. En hoewel ik mij in de ‘Brieven aan Mariek’ kwetsbaar opstel, heb ik daar bij andere dingen meer moeite mee. Dit is een inzicht dat ik net kreeg.

Ik weet al een tijdje dat ik deze ‘Talk’ ga houden. Ik weet ook al een tijdje waar ik het over ga hebben en ik heb ook al een paar versies opgeschreven. Maar ik krijg het niet in mijn hoofd. Ik ben altijd al snel afgeleid en ik ben ook goed in ‘voor mij uitschuiven’ maar dat ik dit niet in mijn hoofd krijg verbaast mij toch. Want ik heb het zelf opgeschreven en over wat ik ga vertellen weet ik heel veel. En toen ik dit laatste vanmiddag bedacht begreep ik ook waar het fout gaat.

Ik wil precies weten waar ik aan toe ben, dat is een beetje het probleem, en dat komt voort uit onzekerheid. Van de week had ik een leuke opdracht in Utrecht. Ik had daarbij een rol achtergrondpapier nodig en een paar statieven om die rol in de lucht te houden. Een paar lampen voor als het eventueel te donker zou zijn. Ik zorgde dat ik om kwart over negen aanwezig was terwijl ik om tien uur aanwezig moest zijn. Want dan had ik tijd om de boel alvast het gebouw in te rijden en de achtergrond op te zetten. Alles klaar voor het begon, aan mij zou het niet liggen.

Maar het gebouw inkomen met een karretje met spullen duurde wat langer dan ik van te voren bedacht had. Dus ik verscheen net voor tienen bij het kantoor waar de foto’s gemaakt moesten worden. En het grappige is dat er niets aan de hand was. Niemand had verwacht dat ik de spullen al klaar zou hebben staan. Ik kon even bijkomen van de avonturen in het gebouw, de achtergrond rustig opzetten en aan de gang. Zo zie je maar weer. Er zijn altijd weer dingen waar je geen rekening mee kunt houden omdat je niet alles kunt weten of omdat er iets onverwachts gebeurd.

Zo gaat dat dus ook met de speech. Ik wil ook daarmee precies weten waar ik aan toe ben. Ik wil hem helemaal op papier hebben, hem dan uit mijn hoofd leren en daarna veel oefenen zodat hij niet zo uit mijn hoofd geleerd lijkt. En als je de voorgaande zin leest, begrijp je dat ik heel raar bezig ben. Als je mij vier vragen stelt (ik hou het een beetje vaag):

1. Wat gebeurde er toen?
2. Heeft dat invloed gehad?
3. Wil je wat daar- en daarover vertellen?
4. En wil je wat daar- en daarover vertellen?

dan kan ik daar makkelijk tien minuten over praten want ik weet daar alles van. De antwoorden op die vragen zijn van mij, horen bij mijn leven. Dus mijn werkwijze is heel raar. Waarom zou ik iets uit mijn hoofd gaan leren als het al in mijn hoofd zit? Geen rare vraag en waarschijnlijk had ik die al eerder gehoord als ik hulp gevraagd had. Maar ondanks allerlei onzekerheden denk ik ook (onterecht) dat ik van alles en nog wat wel kan. Maar het niet vragen komt ook voort uit onzekerheid. Het is ingewikkeld maar als je in elkaar zit zoals ik in elkaar zit dan begrijp je het vast wel.

In ieder geval ben ik blij dat ik tot dit inzicht kwam en nu heb ik opeens vertrouwen in de goede afloop. Ik ga mijn ‘talk’ ophangen aan deze vier vragen. Ik ga deze op een blaadje schrijven die ik in mijn zak stop als ik het podium opga en dan kom ik er wel uit.

Ik ga oefenen natuurlijk, want ik vind het al raar om hier in huis hardop te gaan lopen praten in mijn eentje, dat mag ik sowieso wel oefenen, maar die vier vragen maken het opeens een stuk eenvoudiger. Het verhaal zal iedere keer dat ik het vertel ietsje anders zijn maar ik ga het niet meer opschrijven. Ik laat het overmatig voorbereiden, het zin voor zin reproduceren van de tekst, voor wat het is en stel mij volgende week zondag weer deze vier vragen en vertel wat mijn hart mij op dat moment ingeeft.

Er zijn nog kaarten.

Ronald