“Geachte redactie,
allereerst van harte gefeliciteerd met uw 50-jarig jubileum! Toen ik de brief bij mijn tijdschrift vond met daarin de aankondiging van het 50-jarig bestaan, moest ik meteen aan het project van mijn broer denken. Mijn broer, die dit jaar ook 50 is geworden, is een nieuwe weg ingeslagen. Precies een jaar geleden is hij ontslagen, hij greep de gelegenheid aan om van zijn hobby fotograferen zijn beroep te maken. De opdrachten laten echter een beetje op zich wachten. Mede daarom is hij een project gestart: de fifties. Via onderstaande link kunt u zien wat het project inhoudt.
http://www.portretstijl.nl/the-fifties/
Ik heb geen idee of GezondNu daar iets mee kan, maar ik wilde dit toch even melden.
Met vriendelijke groet
Ilse Luijt”
Dit mailtje stuurt mijn zus eind oktober 2012 naar de redactie van het tijdschrift GezondNU. Ik weet van niets. Totdat ze het mij de volgende dag vertelt. Er komt een soort standaard mail terug. Met een kleine verwijzing naar de mail van Ilse en dat ze nog niet weten of er iets mee gaat gebeuren. Ik heb geen verwachtingen, tijdschriften die geïnteresseerd zijn in mijn project? Sommige dingen lijken niet direct haalbaar. En ik ben op dat moment nog maar net begonnen met ‘The Fifties’. Dat Ilse een mailtje terug krijgt vind ik al heel wat, dat gebeurt lang niet altijd.
We horen er niets meer van. Ik ben het eerlijk gezegd na een week al helemaal vergeten. Tot twee weken terug. Illse stuurt me een Whatsapp: ‘kijk even in je mail’. Nieuwsgierig en snel afgeleid als ik ben kijk ik meteen. Het blijkt een mailtje van GezondNU. Ze hebben het eerste mailtje de hele tijd bewaard en willen er nu iets mee. Ze schrijven dat ze het jubileumnummer aan het inplannen zijn en dat ze mij willen contacten om te kijken of we iets voor elkaar kunnen betekenen. Leuk zeg! Ik heb nog geen idee wat ze van plan zijn maar ik ben er nu al blij mee.
Ruim een week later krijg ik zelf mail van de redactie. Het plan is om mij te interviewen over het Fifties project en daar dan foto’s bij te plaatsen die ik gemaakt heb. Mij interviewen, hoe komen ze daar nou bij? Wat moet ik dan vertellen? Ik begin meteen nerveus te worden.
Maar ik weet natuurlijk wel dat ik het ga doen. Het is de kans om een enorme ‘exposure’ te krijgen. Ik heb ruim honderd Facebookvrienden en twee keer zoveel Twitter volgers (waarvan de helft bedrijven geloof ik). Dit is ongeveer mijn bereik als ik foto’s plaats van mijn project, plus de mensen die erbij komen als de foto’s doorgestuurd worden.
Het tijdschrift heeft een oplage van 65.000 exemplaren. Behalve dat de hele gebeurtenis iets spannends, leuks en nieuws is in mijn leven, is het ook de gelegenheid om in één klap een hele hoop mensen te bereiken. Het zou zonde zijn om dat te laten lopen door zenuwen of omdat ik denk dat ik niets te vertellen heb.
Ik trek voor mijzelf al snel de vergelijking met de mensen die ik voor mijn camera krijg. Bijna zonder uitzondering zeggen ze van te voren dat ze niet fotogeniek zijn maar dat blijkt eigenlijk nooit waar te zijn. Dus ik hoop dat zal blijken dat ik uiteindelijk ook genoeg te vertellen zal hebben als ik geïnterviewd word. Het gaat over mijn eigen project en daar weet ik natuurlijk wel van alles van dus ik moet maar op de goede afloop vertrouwen.
We maken een afspraak voor maandag. Het weekend zit ertussen om zenuwachtig te zijn maar het valt mee. Op maandag zit ik klaar. Computer voor mij met mijn website open, ik heb mijn blogs nog eens door gekeken en wat dingen opgeschreven bij de mensen die ik al gefotografeerd heb. Telefoon ligt opgeladen op tafel. Glaasje water tegen droge mond. Schrijfblok voor notities. Ja weet ik veel, ik doe ook maar wat. Het is de eerste keer in mijn leven dat ik geïnterviewd word. Telefonisch nog wel.
Ietsje later dan gepland gaat de telefoon. Sonja van GezondNu aan de lijn. Het blijkt een aardige dame. Ze begint ermee te zeggen dat ze het een prachtig project vindt waar ik mee bezig ben. Tja, dan heb je mij natuurlijk al. Daarna legt ze mij uit wat ze ongeveer van plan zijn met het interview en de foto’s en dan begint ze met de vragen. Het is natuurlijk geen mondeling examen met allerlei lastige vragen. Het zijn gewoon vragen die over mij en mijn werk gaan en ik weet overal antwoord op. Het gaat best snel voorbij. Ik ben wel erg benieuwd hoe dit gesprek omgezet wordt naar een stuk tekst in het tijdschrift.
Later deze week word ik gebeld door een beeldredacteur om te overleggen over welke foto’s van welke vijftigers het artikel gaan illustreren. Het jubileumnummer verschijnt in juli dus dat duurt nog even.
En ik hoef niet eens zelf op de foto. Gelukkig maar want ik ben totaal niet fotogeniek!