Hieronder wat overwegingen betreffende het maken en selecteren van de foto’s voor de de fotoserie over kwetsbaarheid in EvenBEELD magazine.

Drieëndertig mensen, tweeëndertig foto’s (op één foto staan twee mensen). Dat betekent dat er veel meer foto’s afvallen dan overblijven. Van veel te veel foto’s (167) tot precies genoeg om nog te kunnen kiezen (3). De fotoshoot met drie foto’s was van mijzelf. Ik ben een ongeduldig model en meer dan honderd keer heen en weer lopen om de zelfontspanner in te drukken is te vermoeiend. Van iemand anders had ik veertien foto’s van twee verschillende poses. Dat vind ik eigenlijk een prima resultaat. Waarbij mijn keuze al bij de eerste drie zat.

Hoe kom ik dan aan ruim honderd foto’s van één iemand. Tja, toch is dat niet zo moeilijk. Het hangt ook van de plek af waar ik aan het fotograferen ben.

Ik loop bijvoorbeeld met Rixt langs de Oostervaardersplassen en we komen verschillende mooie plekken tegen. Dan kies ik er toch voor om later meer keuzemogelijkheden te hebben en ik fotografeer haar daarom op diverse locaties.

Maar dat maakt het naderhand ook moeilijker als blijkt dat er meerdere foto’s goed gelukt zijn. Dan wil ik er eigenlijk ook meer laten zien. Maar dat past niet in het concept. Eén foto per persoon.

Ik maak een voorselectie van alle foto’s van alle deelnemers en in twee avonden bespreek ik de selectie met twee mensen. De ene keer is heel duidelijk welke het moet worden, bij andere mensen levert het soms een discussie op. Maar kwetsbaarheid moet de doorslag geven en het verhaal dat ik tijdens de ontmoeting heb gehoord is ook belangrijk.

Ik wil het verhaal er niet dik bovenop leggen, de foto moest meer symbolisch zijn, ‘mooi’ was meegenomen, maar ‘goed’ was beter.

En dan is er nog het punt dat mijn kwetsbaarheid natuurlijk ook in iedere foto voor komt. Ik maak de foto met mijn kijk op kwetsbaarheid. En dat is goed, want het moet ‘mijn’ foto worden. Maar mijn kwetsbaarheid moest niet boven die van het model gaan.

Het zijn dunne grenzen en ik weet ook niet of ik daar wel of niet overheen ben gegaan en of dat erg is. Maar ik heb een aantal foto’s van RIxt, die ik hieronder plaats, die ik gewoon heel mooi vind. Een meisje op zo’n lege plek, met een paar paarden die toevallig langskomen. Ik vind dat een kwetsbaar beeld. Maar wat je hier ziet is mijn kwetsbaarheid. Dit voldoet aan mijn idee van kwetsbaarheid, maar Rixt verhaal komt er niet goed uit de verf. Al merken we wel, tijdens het beoordelen, dat je bijna iedere foto de juiste kant op kan praten. Zo kun je bij de foto boven dit blog denken aan kwetsbaarheid op het punt van vallen en overeind blijven.

Bij Rixt waren er twee dingen. Ze voelt zich kwetsbaar als iemand boos op haar is. En ze, ze is actrice, voelt zich kwetsbaar op het moment dat ze in de coulissen staat, vlak voor ze het toneel op gaat. De foto die ik geplaatst heb doet daar het meest aan denken. De grote houten paal waar ze half achter staat kan makkelijk symbool staan voor de coulissen.

Bij de foto’s hieronder kan ik mij ook best iets voorstellen over het kwetsbaar voelen als andere mensen boos op je zijn. Ik vind dit een erg lastige keuze. Daarom dit blog hierover, wat mij in de gelegenheid stelt toch nog een paar van de andere foto’s te laten zien.

Ik zal een paar blogs schrijven over dit onderwerp. Er zijn nog meer mensen bij wie het lastig kiezen was.

Ronald