Beke
Amsterdam Centraal station. Ik dwaal een beetje rond. Ik ben te vroeg voor de volgenden fotoafspraak. ’s Ochtends had ik al iemand gefotografeerd en aangezien ik flink wat tijd uittrek voor een afspraak, ben ik nu te vroeg. Het is lunchtijd en ik koop een broodje bij Appie. Ondertussen kijk ik om mij heen en zoek ik een plek voor de aanstaande foto’s. Dit is aan de achterkant van Centraal, maar ik loop ook naar de voorkant. Ik luister naar iemand die op de piano speelt. Ik app met Beke, dat ik op de plaats van bestemming ben aangekomen. Zij is nog op een afspraak maar ze komt er zo aan. De piano klinkt schel in Amsterdam. Den Haag klinkt beter. Maar wie ben ik om iets over piano’s te zeggen, of over welk instrument dan ook. Er staat hier al een jaar of zes, zeven, acht een gitaar in de kamer, waar ik net aan een paar akkoorden op kan spelen. Maar dit terzijde.
Ik eet mijn broodje voor Centraal op. Wordt nog even lastig gevallen door een jongen die denkt dat hij grappig is en loop daarom maar weer naar binnen. Beke is onderweg. Ik tref haar achter het station, bij Starbuck’s. Ik krijg een kleine koffie van haar. Maar klein is betrekkelijk bij Starbuck’s. Klein is ongeveer een halve liter.
Ze is net ook al gefotografeerd. Aan de overkant van het water. ‘Zo zien mijn dagen er normaal niet uit hoor’, zegt ze, ‘dat ik van de ene naar de andere fotoshoot ren.’ We praten over haar blogs, waarin ze haar leven op een luchtige manier beschrijft. Ook als het niet zo luchtig is. ‘Notes from the jungle’, heet het blog dan ook toepasselijk. En over een documentaire die ze aan het maken is over single zijn (één van de terugkomende onderwerpen in haar blog). En we praten over kwetsbaarheid, wat soms verbonden is met single zijn. Alleen ergens heen gaan, alleen zijn tussen allemaal stelletjes, doen alsof het je makkelijk afgaat, of je daar gewoon thuis hoort. Maar je ondertussen ongemakkelijk en bekeken voelen terwijl je je niet zo wilt voelen. Dat soort dingen.
En dit gevoel is de basis voor de foto die ik in mijn hoofd heb. We hebben het er via de mail al over gehad, waardoor ik een vaag idee in mijn hoofd heb van wat ik wil gaan doen. Maar als het moment komt dat we toch echt die foto’s moeten gaan maken begint het wel spannend te worden. ‘Niets laten merken’, zeg ik tegen mijzelf, ‘gewoon doen alsof je precies weet wat je aan het doen bent’. Wat natuurlijk tegengesteld is aan je kwetsbaar opstellen. Goed voorbeeld, Ronald. Maar dit denk ik hè, ik heb geen idee hoe dat er dan aan de buitenkant uitziet.
Beke heeft wat kledingopties bij zich. Ik kies één van de shirts uit. ‘Waar gaat ze zich dan omkleden?’, denk ik. Maar achter de kleine beker koffie, van bovengenoemd etablissement, blijkt dat prima te lukken.
We lopen de hal in. Ik vraag Beke om voor de roltrap te gaan staan. Ze moet heel stil staan zodat ik de beweging van de mensen op de roltrap in beeld kan brengen. Helaas gaan er maar weinig mensen de roltrap op. Er lopen meer mensen achter mij langs dan achter Beke. Fotograferen is improviseren, dus ik ga een stuk naar achteren, waardoor de mensen die buiten beeld lopen, nu in beeld komen en voor Beke langslopen, en niet achter haar, waar ze toch al niet waren. Het klinkt ingewikkelder dan het is.
Het lukt om een paar foto’s te maken, min of meer naar mijn zin. Thuis maar eens goed bekijken. ‘Nu wil ik er nog een paar voor het station maken’, zeg ik tegen Beke.
Ze vindt het prima. Soms denk ik dat ik wat zeggen moet: ‘Dus jij komt uit Amsterdam en woont nu in Rotterdam?’ Deze kennis had ik van haar Facebookpagina en lijkt mij een goed begin van een conversatie die we kunnen voeren tot we bij de volgende fotolocatie aankomen. ‘Ja, dat klopt’, zegt ze alleen maar. Toch niet zo’n goed idee, die vraag. Misschien is het eigenlijk ook meer een opmerking dan een vraag. Gelukkig staat er in haar twitterbio: “Lastige gesprekken oefen je met een trainingsacteur”. Dus dat zit wel goed, denk ik.
Nu lijkt het alsof we een moeizame ontmoeting hebben maar dat is helemaal niet zo. Het is leuk, interessant en persoonlijk af en toe. En nu ga ik Beke vragen om, in de drukte voor het station, weer een tijdje stil te gaan staan. En dat doet ze. De foto’s worden natuurlijk anders dan aan de andere kant en hier zit er eentje bij die goed bij haar kwetsbaarheid past. Ze wordt bekeken terwijl ze daar in haar eentje tussen allemaal mensen staat. Dat is voor mij de foto.
De fotoshoot zit erop, we zeggen elkaar gedag.
Ronald
PS. De documentaire van Beke, waar ik het hierboven over had, is ondertussen klaar en op 17 september hier te zien.
Toen ik Beke het bovenstaande blog had laten lezen, stelde zij voor dat zij haar kant van het verhaal zou vertellen. Leuk idee!
Haar blog staat hieronder.
Ronald
In de ochtend ben ik over mijn vak (trainingsacteren) geïnterviewd en ik merk dat ik veel woorden heb gebruikt, ik ben moe van het praten. Het is spannend om zo tegenover elkaar aan tafel te zitten. Ronald komt wat introvert op me over, nou ben ik op sommige momenten stiekem ook introverter dan ik zou willen en juist dan ga ik me ongemakkelijk voelen. Ik doe mijn best, om het gesprek op gang te brengen, om connectie te maken, om ons allebei gerust te stellen. Of in ieder geval mezelf.
We praten over kwetsbaarheid, over de shoot die hij net voor mij heeft gedaan, over het waarom van deze opdracht die hij zichzelf heeft gegeven. Ineens vertel ik iets dat enorm privé is, ik weet ook niet waarom en ik vraag me af of Ronald me raar vindt, iets van “Nou die vertelt ook zomaar alles”.
Gek genoeg is de kwetsbaarheid die ik normaal gesproken voel wanneer ik ergens alleen heenga nu op de achtergrond. Ik denk dat dat komt omdat er een doel is, zorgen dat Ronald de foto kan maken die hij wil. Maar stiekem is het dat ik in deze setting helemaal niet echt alleen ben. Ook al is Ronald meters verderop aan het werk, we zijn er toch ‘samen’. Dus sta ik rustig minutenlang stil op het plein voor het centraal station terwijl de mensen aan me voorbij lopen.
Ronald mailt me wat hij heeft uitgezocht voor het magazine, de foto waarop alleen mijn schoen te zien is vind ik misschien wel het mooiste, mysterieus met geweldig licht. Ik moet erom lachen, het beeld dat me het meest aanspreekt is het beeld waarop ik zelf bijna verdwenen ben, wat dan weer perfect past bij het thema kwetsbaarheid en (on)zichtbaar zijn.
Beke
De foto waarop alleen Beke’s voet te zien is, staat boven dit blog. Een ‘per ongeluk’ foto, maar wel een heel toepasselijke, zeker samen met de tekst van het reclamebord en de AED erboven.
Verder hieronder nog twee foto’s van de eerste serie waarover ik tevreden ben, maar die toch niet helemaal waren wat ik zocht.
Beke in EvenBEELD magazine.
