Vandaag staan er drie fotoshoots op het programma. De eerste is in Leiden. Ik heb om tien uur afgesproken met Anne-Monique in een café niet ver van het station. Ik ben te vroeg. Ik loop een stukje en ga daarna bij het café op het terras zitten. Het is heerlijk weer. Voor een woensdagochtend is het behoorlijk druk. Zou ze binnen op mij zitten te wachten, of zit ze vlak bij mij op het terras en herken ik haar niet? Misschien lijken de foto’s op Facebook niet helemaal. Ik stuur haar een appje, dat ik op het terras zit.

Maar dan komt er iemand aanlopen die ik herken. Raar fenomeen toch, dat Facebook. Ik herken iemand die ik niet ken. We geven elkaar een hand en bestellen wat te drinken. Mijn tweede koffie al, want ik was echt te vroeg. Het is altijd een beetje onwennig, het begin van zo’n gesprek. We gaan het over kwetsbaarheid hebben maar nog niet meteen. Onwennig maar niet ongemakkelijk. Ze is aardig.

Na een tijdje praten we over kwetsbaar zijn. Ze had mij al geschreven dat ze zingt, en dat dat het beste gaat als ze zich openstelt, zich kwetsbaar voelt. We hebben het over het fotograferen. ‘Je wilt zeker dat ik zing hè?’, vraagt ze, het antwoord al wetend. ‘Ja’, zeg ik, ‘Dat zou mooi zijn’.

Een druk terras of een volle winkelstraat is niet de plek. Ik ben wel eens bij de ‘Burcht’ geweest in Leiden en Anne-Monique weet waar we die ruïne kunnen vinden. Het lijkt mij een mooi decor voor een kwetsbare en zingende dame. We lopen eerst een rondje langs de buitenkant waar ik eigenlijk niets kan vinden. Maar op het binnenplein zien we de juiste locatie. Het is heel rustig en Anne-Monique gaat zitten. Als ze er klaar voor is begint ze zachtjes te zingen. Ik loop om haar heen en maak foto’s.

Na het eerste liedje vraag ik haar of ze er nog één wil zingen. ‘Het mag ook dezelfde zijn’, zeg ik, ‘dat zie je toch niet op de foto’. Maar ze begint nu met ‘Hallelujah’ van Leonard Cohen. Ze zingt ook steeds een beetje harder. Haar zelfvertrouwen groeit met de kwetsbaarheid die ze toont. Ze zingt mooi en ik voel mij even bijzonder omdat ze hier twee liedjes voor zichzelf en voor mij zit te zingen.

Twee liedjes was lang genoeg om de foto’s te vinden die ik zocht. We lopen de lange trap af en een stukje de stad in. Anne-Monique gaat links waar ik rechts moet. Ze geeft mij een knuffel. We zeggen gedag en ik loop stil naar het station. Wat een mooi begin van de dag.

De foto die ik gekozen heb is er één waarop ze haar ogen dicht heeft en je ziet dat ze aan het zingen is. Twee elementen die laten zien waar het om ging: zingen vanuit kwetsbaarheid. Maar er zijn meer mooie foto’s, waarvan ik er hier een paar laat zien.