Werp één blik op het museumplein in Amsterdam, rond de letters van IAMSTERDAM, en je ziet 100 mensen tegelijkertijd een selfie maken. Ik vind het leuk om naar te kijken.
Alleen krijg ik gek genoeg vaak te horen van mensen dat ze zichzelf niet erg fotogeniek vinden als ze voor mijn camera staan. Misschien komt dat voort uit bescheidenheid of dekken ze zich van te voren in tegen een foto die ze niet zo mooi vinden. Het is overigens zelden waar. De portretten pakken vaak heel aardig uit en mensen van wie je het soms niet verwacht zijn, als de camera eenmaal op ze gericht is, enorm fotogeniek.
Van onzekerheden en bescheidenheid hebben veel mensen blijkbaar geen last bij het verschijnen voor de eigen camera, en dat terwijl de groothoek van een telefooncamera niet erg flateus is en de verhoudingen van een gezicht meer uit elkaar trekt dan anatomisch verantwoord is. Zeker als je korte armen hebt. Want hoe dichter bij de camera, hoe duidelijker het groothoekeffect. Dus als je die foto’s terugziet kom je misschien inderdaad toch tot de conclusie dat je niet fotogeniek bent. Maar het houdt weinig mensen tegen selfies te maken.
Een beetje afstand houden is beter, wat lastig is als de lengte van je arm de afstand bepaalt. Maar de selfie-industrie springt in dat gat van de markt door de mogelijkheid te bieden om je camera op wat meer afstand te houden door middel van een verleng ‘device’.
En iedereen in de selfie moet natuurlijk wel op de foto willen, al is het voor de jongen links technisch gesproken geen selfie. Zo te zien moet hij de hele dag al voor iedere bezienswaardigheid in Amsterdam poseren en kijkt hij als een toerist met kiespijn. Niet zo fotogeniek dus.
Al is hij met kiespijn wel fotogenieker dan ik zonder.