Filmpjes maken
In januari zag ik, en velen met mij, op Facebook of Youtube een man snowboarden door de straten van New York. Hij werd voortgetrokken door een auto. Daarna zag ik een ‘behind the scenes’ en toen een ‘making of’. Het bleek dat de man op het snowboard niet zomaar toevallig een filmpje had gemaakt. Hij heeft bijvoorbeeld commercials gemaakt voor Mercedes en Nike. Kortom, hij kan wel wat.
De man, Casey Neistat, greep mijn aandacht. De afgelopen twee weken heb ik een heleboel filmpjes van hem gezien. Hij houdt het laatste jaar een dagelijks vlog bij dus er zijn ook heel veel filmpjes. Een vlog van ergens tussen de 7 en 10 minuten. Filmen, monteren, het klinkt bijna als een dagtaak. Zeker als je kijkt naar hoe zijn filmpjes in elkaar zitten. Hij maakt heel veel shots die tijd kosten. De camera ergens neerzetten, voorbijlopen, de camera weer ophalen, de vlogs zitten er vol mee. Je kunt je voorstellen dat dat arbeidsintesief is. De vlogs zijn belangrijk voor hem maar eigenlijk ook een soort bijzaak. Want hij is de baas van een app start-up genaamd BEME. Hij vergadert veel, reist veel en de hele tijd denkt hij er ook aan om filmmateriaal te verzamelen voor zijn vlog. Het monteren kost hem vier tot zes uur, zegt hij. Best veel dacht ik.
Dus ik besloot ook eens iets in elkaar te gaan zetten. Gisteren had ik een afspraak in Amsterdam en ik wilde naar het fotomuseum. Tijdens mijn treinreis en in Amsterdam heb ik allerlei stukjes film geschoten. Vooral met mijn telefoon en af en toe met mijn grote camera. Een paar timelapsen op het Museumplein. Alles waarvan ik dacht dat het bij kon dragen aan het vertellen van het verhaal van de dag heb ik zoveel mogelijk proberen vast te leggen.
Gisteravond alles naar de computer geupload en toen muziek gaan zoeken. Muziek is belangrijk. Zonder muziek is het gewoon een verzameling filmpjes. Met muziek wordt het een geheel. Tenminste, dat is de bedoeling. Casey praat ook de hele tijd in de camera. Dat heb ik maar even achterwege gelaten. ‘Ongemakkelijk’, dat is het woord dat bij mij opkomt als ik eraan denk steeds in een camera te moeten praten. Hij heeft er geen moeite mee. Hij vindt het ook zonde om tijd te verspillen aan wat andere mensen van hem denken. Kijk, dan ben je al een stuk verder dan ik ben. En bovendien, zo zegt hij: “Nobody gives a f*ck in the streets of New York about wat you are doing”.
Gisteravond kwam ik een heel eind met de montage en vanochtend ben ik ermee verder gegaan. Alles bij elkaar wel een uur of zeven mee bezig geweest. En dan heb ik maar 1 minuut film en kom ik nog lang niet aan de kwaliteit die hij levert. Dat heeft een klein beetje te maken met mijn telefoon. Hij is wel makkelijk om filmpjes mee te maken maar tegenwoordig wordt een iPhone 4 (zonder s) toch wel beschouwd als de dinosauriër onder de smartphones. Filmpjes van een iPhone 6 bijvoorbeeld zien er veel beter uit (sponsors kunnen zich bij mij melden). Als ik loop terwijl ik film dan ziet de omgeving eruit als een lachspiegel. Alles golft. Maar goed, het heeft vooral te maken met verschil in ervaring. Om nog een quote te gebruiken die Casey had opgepikt: “Don’t let perfect stand in the way of good enough”. Waarmee hij maar wil zeggen dat je wel je best kunt doen om alles in één keer perfect te krijgen maar dat je ook kunt proberen iets af te krijgen, ook al is het niet perfect, en je zo steeds verder te ontwikkelen. Het gaat vooral om het verhaal dat je vertelt.
Ik hou ook graag van perfect en ik wil dan ook meteen de beste filmpjes maken die mogelijk zijn. Maar dat kan niet. Ik moet bij het begin beginnen en mij verder ontwikkelen. En toch ook laten zien wat ik nu maak en niet wachten tot de ontwikkeling voltooid is want dat is hij natuurlijk nooit.
Ik wil verder niet aan persoonsverheerlijking doen hoor, Casey Neistat is nu niet mijn goeroe. Hij gaat bijvoorbeeld heel ruw om met zijn spullen, stond met de vlag van Amerika op z’n snowboard, spreekt met een kinderachtig stemmetje tegen zijn dochtertje en waarschijnlijk sterft hij jong in het verkeer van New York op zijn gemotoriseerde skateboard, als hij al niet overlijdt aan slaapgebrek. Maar wat ik mooi vind aan wat hij doet, wat mij grijpt in zijn filmpjes, is dat hij gewoon zijn ongepolijste eigen gang gaat. Hij trekt zich van niemand wat aan en maakt de filmpjes die hij wil maken. En het grappige is dat bedrijven hem dan vragen op precies zulke filmpjes voor hen te maken.
Dat vind ik mooi.
Onder mijn filmpje vind je een paar linkjes naar Casey.