‘C’est le Tom qui fait la musique’ Dat is de titel die saxofonist Tom Beek gegeven heeft aan een serie optredens die hij zelf organiseert. Vandaag was de tweede in die reeks. De eerste was al een tijdje geleden, toen ik eigenlijk nog niet wist wie Tom was. Dat komt, ik zat nog maar net ‘op’ Twitter toen. Maar zodra je twittert, en je volgt wat leuke mensen, dan kom je al snel Tom Beek tegen.
Nadat ik hem had gevonden op twitter, kwam ik hem vaker tegen. Ik heb een fotografiecursus gedaan bij twee fotografen. Van de één verscheen een foto op Facebook met het commentaar: “Hé, ik zie zomaar Tom Beek spelen in Koekenbier in Alkmaar. Koekenbier is een Grand Café aldaar.
De tweede fotograaf liet tijdens zijn cursus een foto zien die hij zelf gemaakt had. En wie stond er op? Jawel, Tom.
Maar wat kon hij nog meer, behalve alom aanwezig zijn? Saxofoon spelen! Vorig theaterseizoen speelde hij, met nog meer muzikanten, mee met Mike Boddé, tijdens de muzikale intermezzo’s van diens show ‘Pil’. Het was leuk om hem eens in het echt te zien, en om hem saxofoon te horen spelen. En om zijn nieuwe optreedschoenen te zien, want daarover had ik gelezen op Twitter.
Een tijdje terug kondigde hij een tweede ‘C’est le Tom qui fait la musique’ aan. Een optreden in een kerk in Hilversum, samen met Mike Boddé. Dat klonk goed. Maar ik vergat kaarten te bestellen. Er was nog tijd genoeg. Twee weken geleden zag ik op Twitter: ‘de laatste kaarten’. Nou wordt dat natuurlijk wel vaker gezegd maar ik nam toch maar het zekere voor het onzekere. Ik bestelde er twee.
Een enkele keer hebben Tom en ik twittercontact. Meestal heeft het wel iets met fotografie te maken, waar hij ook in geïnteresseerd is. Ik trok vorige week de stoute schoenen aan en vroeg hem of het een idee was dat ik wat foto’s zou maken bij het optreden. Het leek hem een prima idee. Okee, dat was snel geregeld. Wachten op 2 september dan maar.
Vandaag was het zover. De halve ochtend besteed aan het kijken waar ik het beste kon parkeren en hoe dan te lopen naar de kerk. Ja, ik was een beetje nerveus. En ik hoefde niet eens saxofoon te spelen. Ondanks langzaam rijdende medeweggebruikers, een brug die midden op de snelweg open stond en nog een filetje, kwamen wij op tijd in Hilversum aan. De navigatie bracht ons via de binnenlanden van die stad in een parkeergarage vlakbij ons doel. Toen wij bij de kerk kwamen bleek dat daar ook nog parkeerruimte was. Tja, daar nu parkeren was natuurlijk zonde van de voorbereiding van vanochtend. De gastheer liep toevallig buiten in het wild rond. Ik stelde me even voor, aangezien we elkaar in het echt nog nooit gesproken hadden.
Goed, we liepen de kerk in en zochten een strategische plek uit. We zaten vlak bij de preekstoel. Trappetje omhoog en goed zicht op het podium. Al stond de piano verkeerd om. Voor mij dan. Nou ja, ik zou wel zien. Eerst eens even kijken of ik nog mensen kon herkennen van hun foto’s op twitter. Het is een raar fenomeen dat je mensen, die je kent van twitter, een bekendheid toe gaat dichten die misschien een beetje overdreven is. Je ziet iedere dag wel berichten van ze maar dat wil niet zeggen dat ze wereldberoemd zijn natuurlijk. Iets van 7000 volgers is heel wat, vergeleken bij die nog geen 200 van mij, maar zoveel is het op het grote geheel ook weer niet. Maar toch, ik zie iemand lopen vanmiddag en denk: ‘hé, die is bekend, dat is Roos van Vugt’. En dat vind ik dan wel grappig, dat ik dat weet. En dat ik dan ook weet dat ze aan een nieuwe baan gaat beginnen. En dat komt vooral doordat ik foto’s en een filmpje van haar gezien heb gemaakt door @punkmedia, die ik ook volg. Ze ging schuin achter mij zitten. Maar ik heb dan geen tekst om een gesprek te beginnen. En waarom vertel ik dit? Oh ja, vanwege het fenomeen ‘wereldberoemd op twitter’, wat ik interessant vind.
Het optreden begon. Zowel Tom als Mike speelden prachtig. Het was zo mooi en zo stil dat ik bijna geen foto’s durfde te maken. Toch ben ik na een paar stukken naar de andere kant gelopen, waar ik een wat beter zicht op de mannen had, en heb van daaruit een impressie van deze middag gemaakt. Tom had wel gezegd dat ik me vrij moest voelen om rond te lopen maar dat voegde me helemaal niet. Daar was de sfeer niet naar, vond ik. Volgende keer moet ik ook maar naar de repetitie gaan, zodat ik me wat vrijer kan bewegen en daar al wat mooie foto’s kan maken. Maar goed, ik heb toch wat foto’s en ik heb Tom Beek, Mike Boddé én Roos van Vugt in het echt gezien, wat wil ik nou nog meer?
Trackbacks/Pingbacks