De rouw van Yvon
Als ik even stilsta,
terugkijk in de tijd.
Dan zie ik jou
en je zeventien jaren.
Je behoefte aan
menselijk contact.
Je grinniken en schaterlachen
als je blij was,
je verdriet bij pijn.
Je leefde in het nu
en kon waarschijnlijk
niet anders.
Er waren geen
moeder/dochter
gesprekken.
Ik heb je nooit
horen praten,
jij hebt mij nooit
kunnen zien.
Kon je meegevoerd worden
door je gedachten?
En waarheen dan?
Ik voelde misschien wel
de meeste rouw
toen je nog leefde.
Niet om wie je was,
maar om wie je niet
kon zijn.