De rouw van Jolanda
De doffe klap
bevroor mijn hart
in stukken.
Je ging tennissen
maar kwam niet verder
dan de weg
en die auto.
Je lag daar
en ik wist
dat het over was.
Je was te stil, zo kleintjes
al bijna zonder leven.
Hoe ga ik verder
zonder jou
jongen.
Je maakte mijn rugzak
minder zwaar
mij beter bestand
tegen de wereld.
Maar niet tegen
een wereld
waar jij niet bent.
Mijn ijzige
stukken hart
moeten weer
samensmelten tot
warm kloppend.
Maar waarmee
maak ik
vuur?