De rouw van Irene
Kom maar hier, zei ze
kom hier wonen
en ik zorg voor je.
Ik was achttien
toen ze mij redde
uit het onveilige.
Mijn oma.
Liefdevol, warm, betrokken.
Fijn.
Alleen kon ze mij niet redden
van mijn met stress gevulde
hoofd.
Pas dertig jaar later
redde ik mijzelf
met hulp van buiten.
Net op tijd.
Sindsdien is het leven
zoveel lichter
dat het nieuw lijkt.
Ik rouw om oma
en mijn afgepakte
jeugd, maar blijf
in prettig
evenwicht.