De rouw van Beata
Ik liep net
tussen jouw fruitbomen
met laarzen aan
in het natte gras.
Maar laarzen
houden niet tegen
wat mij van binnen
overspoelt.
Het neemt bezit
van alles wat ik ben.
Het perst tranen
uit mijn ogen,
het verdrinkt
mijn geheugen,
laat emoties golven,
verduistert
hoop en
toekomst.
Het is veel
te veel.
Hier op ons strandje
mengen zoute tranen zich
met zoete druppels
van het meer
waarop jij zo thuis was.
Jouw laarzen nooit meer
naast de mijne.