De eerste twee maanden van dit jaar zat mijn vader in een revalidatie huis. Hij had een lichte beroerte gehad en moest weer opknappen met wat hulp aan zijn zijde. Op een dag zei hij: ‘Er was hier een dame en die zei dat ze jou kent, dat je haar op de foto hebt gezet voor het ‘Vijftigersproject’. ‘Weet je hoe ze heette’, vroeg ik. ‘Iets met van Dam’, zei hij.

Er ging mij wel een lichtje branden. In het jaar dat ik vijftig jaar oud was, heb ik vijftig mensen op de foto gezet die dat ook waren. Dame van Dam was daar één van. Ik had wel een beeld in mijn hoofd van wie dat moest zijn, maar het is ondertussen alweer zes jaar geleden.

Een week later loop ik de deur uit bij mijn vader en daar staat iemand die ik ken. Corine van Dam. Ik had de verkeerde persoon in gedachten gehad, de afgelopen week. Ik had het op kunnen zoeken, maar dat had ik niet gedaan. Nu ik haar zag, wist ik het meteen. We hadden een klein gesprekje. Ze was op de hoogte van mijn reilen en zeilen want ze zei dat ze de brieven las die ik schreef aan Mariek. Dat vond ik mooi. Daardoor wist ze ook dat mijn vader was waar hij was. Zij werkt daar. 

We verbaasden ons er even over dat we alweer dichter bij de zestig waren dan bij de vijftig. Jaren vliegen. Maar wel zomaar een leuke ontmoeting op zomaar een dag.

Gisteren keek ik op Facebook en kwam bij mijn ‘herinneringen’ één van de foto’s voorbij die ik van Corinne maakte. Ze werd daadwerkelijk vijftig op de dag dat ik haar fotografeerde. En gister was het zes jaar daarna. Toeval genoeg om er een klein blog over te schrijven, dacht ik. En een goede gelegenheid om een paar foto’s van het project te plaatsen.

Ronald

 PS. Ik heb hier een oude pagina met foto’s van alle vijftigers weer even online gezet.