Urban flaneur

Urban flaneur

Niet zo lang geleden werd ik een ‘Urban Flaneur’ genoemd door Anna, met wie ik al bijna anderhalf jaar de afspraak had om samen door Amsterdam te gaan lopen.

Ik kende haar eigenlijk nauwelijks. Voor mijn project over kwetsbaarheid fotografeerde ik haar dochter. We hebben elkaar toen even kort ontmoet. Maar daarna volgden we elkaar op Facebook en op een gegeven moment vroeg zij mij of ze een keer met mij mee mocht. Ze was geïnteresseerd in mijn straatfotografie en vroeg zich af hoe ik die foto’s maakte. Ze wilde graag leren zien wat ik zag.

Ik was gevleid en stemde toe, maar door allerlei omstandigheden duurde het nog bijna anderhalf jaar voor we daadwerkelijk op pad gingen in Amsterdam.

Met iemand anders, Wim, ondernam ik een paar maanden terug eigenlijk hetzelfde. Beter leren kijken, opmerkzaam zijn. Toen we koffie dronken voor we gingen wandelen, vertelde Wim dat hij vroeger bij zijn vader voorop de fiets zat en dan mocht zeggen of ze links- of rechtsaf zouden gaan. Een zwerftocht door de stad. Daardoor moest ik denken aan Marieke van Dam. Zij geeft, onder andere, een setje speelregelkaarten uit, waarop kleine opdrachtjes staan die je even uit je dagelijkse routine trekken. Bijvoorbeeld: “Maak een alternatieve wandeling. Loop de deur uit en sla steeds rechtsaf als je iemand met een hond ziet”.

Wim en ik besloten naar oranje dingen op zoek te gaan en ons daar ook door te laten leiden. Als we oranje in een zijstraat zagen dan gingen we die kant op. Het is nog best moeilijk om onbevangen straten in te gaan. We stuurden onze richting enigszins. Er was genoeg oranje om op deze frisse dag steeds aan de zonnige kant van een gracht te lopen bijvoorbeeld. Het was een prettige dag. Wim kon weer iets dat ik niet kon, namelijk heel makkelijk met mensen op straat gesprekjes beginnen. Bijkomend voordeel daarvan was dat ik tijdens zo’n gesprekje durfde te vragen of ik een portretje mocht maken, terwijl ik dat normaal niet durf.

Terug naar Anna. We dronken koffie, ze vertelde over wat ze aan mijn foto’s zag, vroeg zich af waarom ik sommige beslissingen nam. Waarom soms zwart-wit en soms kleur. We hadden leuke en interessante gesprekken gedurende de paar uur die we door Amsterdam liepen. En zowel bij Wim als bij Anna ging het eigenlijk niet over fotografie. Beiden fotografeerden ze niet tijdens deze wandelingen. Het ging puur om het wandelen, om de tijd te nemen, om te kijken en te zien.

Anna ging op zoek naar streepjes, ik noemde dingen op die ik zag. Het was voor mij een zoektocht naar wat ik eigenlijk doe. Ik loop rond, kijk naar mensen en dingen en af en toe neem ik een foto. Zo moet het wel lijken voor de buitenstaander. Even een citaat van Anna, toen ze een dag later de foto’s gezien had die ik maakte: “De foto’s hebben een bepaalde lading die anders is dan de live gebeurtenissen zelf. Het zijn kleine scènetjes.” En dat is het misschien wel. Ik vestig de aandacht op individuen in een stad waarin ze zich mengen tussen andere mensen. Ik zie ze even, heb aandacht voor wat ze doen, als is het maar een moment. Toen ik nog niet fotografeerde zag ik alleen maar de drukte van de stad. Nu zie ik mensen en details.

Het was best lastig om dingen uit te leggen. Ik ben geen leraar, ik moet daar een weg in zien te vinden. Ik weet zelf niet eens zo goed wat ik doe en wat de aanleiding is voor een foto. Daar moest ik over na denken om het te kunnen vertellen. Ik merkte dat ik, wat ik doe, beter kan als ik alleen loop, wat misschien ook komt omdat ik dat meestal alleen doe, fotograferen in de stad. Het moet even wennen om mijn beweegredenen te verklaren.

Het lijkt mij ook leuk om iemand wat meer over het fotograferen zelf te kunnen vertellen, tijdens zo’n wandeling. Wat meer verband leggen tussen wat ik zie en hoe de foto er uit komt te zien misschien. Het smaakt wel naar meer in ieder geval.

Urban Flaneur: “Observant van de stad, zonder doel. Focus op de ervaring van tijd en plaats.”

Ronald

Hier zie je mijn Instagramfeed met voornamelijk straatfotografie

Wim.

Anna.