Stil reis ik af en toe naar huis toe. Stil, logisch waarschijnlijk omdat ik alleen reis. Maar het is een ander stil. Stil in mijn hoofd. In mijzelf gekeerd, onder de indruk. Als je het vertrouwen in de mensheid soms een beetje (veel) verliest omdat de mens tot de meest verschrikkelijke dingen in staat is, dan is het goed een project als dit te beginnen.

Ik ontmoet mensen die mij verhalen vertellen, mij dingen toevertrouwen, mij bedanken, een hand geven, een kus op de wang, of zelfs een knuffel. Ik sta ervan te kijken wat er allemaal gebeurd. Mensen vertrouwen mij blijkbaar. Praten over het thema ‘kwetsbaarheid’ nodigt daar misschien toe uit. En ik, op mijn beurt, voel mij niet zo gehinderd door de gedachte ‘wat andere mensen van mij denken’. Doordat andere mensen mij hun verhaal toevertrouwen, voel ik het vertrouwen dicht bij mijzelf te blijven. Mijzelf te blijven. Mij niet beter voor te doen dan ik ben, mij niet door de situatie heen te bluffen, zoals de dame van vanmiddag dat mooi beschreef in een mailtje. Al bluf ik natuurlijk wel een beetje dat ik precies weet wat ik aan het doen ben bij de fotosessie tijdens de ontmoeting.

Ik voel wel een soort spanning als ik op stap ga. Spannend om weer kennis te maken met iemand die ik niet ken, maar leuk spannend. Het houdt me niet tegen. Ik ben iedere keer ook weer heel nieuwsgierig naar degene die ik ga fotograferen.

De ene keer gaat het gesprek beter dan de andere keer, de ene keer klikt het beter dan de andere keer, maar het gaat steeds minstens goed genoeg. En af en toe raakt een verhaal, ontmoeting of persoon mij, waarna ik stil weer naar huis reis.

Dus op mijn beurt bedank ik jullie voor het moois van de afgelopen twee weken. En ik ben nog niet klaar.

Ronald