Over mij.

Korte versie
Hieronder staat de lange versie waarin ik vertel hoe ik gekomen ben op het punt waar ik nu ben en vooral hoe ik er toe gekomen ben om persoonlijke portretten en reportages te gaan maken. Het is wel een flink stuk tekst. Ik vind het belangrijk omdat erin staat wie ik ben op dit moment. Maar wil je een beetje opschieten dan is dit de korte versie: De foto’s die ik nu maak komen voort uit de camera’s van mijn vader, het creatieve werk in een grafisch ontwerpstudio, de opkomst van de digitale camera en bovenal de ziekte en het overlijden van mijn vriendin, welke ervoor zorgden dat ik meer diepte ging aanbrengen in mijn fotografie.
Mijn hart ligt bij het maken van portretten, reportages en het fotograferen op straat.

 

Lang verhaal
De donkere kamer van mijn vader. De camera’s die ik altijd had, maar waarvan ik lange tijd niet begrepen heb wat ik ermee kon. Het fysieke werk op de afdeling ‘afwerking’ van een drukkerij. Later het creatieve werk in de ontwerpstudio van diezelfde drukkerij. Alle foto’s die ik daar zag. De digitale camera’s die ervoor zorgden dat ik alsnog totaal gegrepen werd door de fotografie.

Ernstig ziek
Allemaal dingen in mijn leven die mij gebracht hebben waar ik nu ben. Maar voor mijn persoonlijke en creatieve ontwikkeling zijn de laatste drie jaar, naar mijn idee, veel bepalender geweest. Mijn vriendin Marieke, met wie ik ruim twintig jaar samen was, werd eind 2013 ziek. Ze kreeg pijn in haar rug. Ze bleek voor de tweede keer in haar leven borstkanker te hebben. Dit keer met uitzaaiingen in ruggengraat, ribben en lever. Een ingrijpende gebeurtenis in ons leven.

Gedichten als uitlaadklep
Het was geen doodvonnis, zeiden de doktoren, maar het zou ook nooit te genezen zijn. Al snel kreeg ik de behoefte om erover te schrijven. Ik schrijf al vanaf mijn zestiende maar ik zag dat meer als een aardigheidje. Ik schreef columns die in zeer kleine kring gelezen werden. Ook creatief natuurlijk, alleen had ik dat zelf eigenlijk niet in de gaten. Nu wilde ik gedichten schrijven. Ik had er al wel een paar keer eerder één gemaakt maar verder niet. Het leek mij de goede vorm om mijn gevoelens over onze situatie onder woorden te brengen. En de woorden kwamen ook. Soms schoot mij een zinnetje te binnen als ik onderweg was, soms ging ik gewoon zitten en begon ik te schrijven. Bij de gedichten maakte ik foto’s. Of ik maakte eerst foto’s en schreef daar een gedicht bij. Ik plaatste ze op mijn website. Door de reacties begreep ik dat ik mensen raakte met mijn woorden. Eerst familie en vrienden, maar later ook mensen die ik helemaal niet kende. Ik vind het nog steeds bijzonder, dat dat kan, mensen raken met zinnen die ik schrijf. Maar verdriet om ziekte is herkenbaar bij veel mensen, zo bleek.

Dood en rouw
Marieke overleed in april 2015. De rouw om haar sloeg genadeloos toe. Het is moeilijk uit te leggen hoe rouw voelt. Hoe het is om iemand te missen van wie ik zoveel hield. En hoewel de rouw heel langzaam afneemt, voel ik nog steeds het diepe verdriet en mis ik haar iedere dag. Daardoor ben ik het laatste jaar ook veel op straat gaan fotograferen, als ontspanning, afleiding van verdriet, vlucht uit een leeg huis. En ik vind het heerlijk om dat te doen. Lekker door grote steden zwerven met mijn camera. Een voortdurend project.

Brieven aan Mariek
Ik had gedacht dat ik zou stoppen met de gedichten, maar ik kreeg juist nog meer behoefte om te schrijven. Bij heel veel dingen dacht ik: ‘Dat moet ik straks even aan Mariek vertellen’. En meteen daarna kwam dan het besef dat dat niet zou lukken. Ik besloot brieven aan haar te gaan schrijven. Over hoe het hier met iedereen ging, over hoe ik mij voelde en over hoe zij gemist werd. Eerst stuurde ik deze brieven naar een klein groepje om mij heen. Maar met de mooie reacties op de gedichten in mijn hoofd, heb ik een website gemaakt die ‘Brieven aan Mariek’ heet. Daar staan alle gedichten van tijdens haar ziekte en alle brieven van na haar dood. En het blijkt dat mensen er troost in vinden.

De diepte in
Tijdens Marieke’s ziekte leken de foto’s die ik tot dan toe gemaakt had nogal onbelangrijk en oppervlakkig. Ik wilde meer zeggen, meer diepte vinden. Misschien wel meer fotograferen zoals ik schreef. Ik had geen idee hoe ik dat kon bereiken maar ik begon gewoon. Ik startte een eigen project. Ik maakte een reportage van een danseres door haar een aantal dagen te volgen en de verschillende aspecten van haar dagelijks leven vast te leggen. Ik kwam hiermee in de buurt van wat ik wilde. De foto’s waren beter, in mijn ogen, dan alles hiervoor.

Project ‘Kwetsbaar’
In 2016 maakte ik portretten van 33 mensen. Het thema was ‘kwetsbaarheid’. Naast het fotograferen van deze mensen, bleek het voorafgaande gesprek met hen in veel gevallen net zo belangrijk. Dit was nieuw. Ik wist niet dat ik dat kon. Verbinding krijgen met mensen, in zo’n korte tijd. Maar we wisten dat we het over kwetsbaarheid gingen hebben en dat zorgde ervoor dat oppervlakkigheden snel verdwenen. Er ontstonden goede, soms emotionele en ontroerende gesprekken. Op de eerste pagina van deze website vertel ik er ook wat over.

Portretten en reportages
Deze twee projecten zorgden ervoor dat ik weet wat ik wil met mijn fotografie. Namelijk precies dit wat ik gedaan heb. Portretten en/of reportages maken die belangrijk voor iemand zijn.  Voor mij zal er altijd een leven voor en een leven na Marieke’s dood zijn. Die twee projecten horen daar onlosmakelijk bij. En ik denk dat ik andere mensen ook zoiets kan geven. Het hoeft niet over dood of over kwetsbaarheid te gaan. Er zijn evengoed al genoeg bepalende momenten in een leven om even bij stil te staan. Met beeld en eventueel een kleine tekst.

Ronald