Ergens in juni van dit jaar stuurt nicht N. (foto hierboven) mij een mailtje met de volgende tekst:

“ Ha Ronald,

Kan je je vinden in onderstaande wijze van aanbevelen?
‘mooie prijs’ is uiteraard wel een zakelijke prijs.

 

Hoi R.,

Als je een professionele fotograaf wilt voor de website, is Ronald een goede.
Aangetrouwde neef van me. Ver weg genoeg om zakelijk afspraak mee te maken. Dichtbij genoeg om tot een mooie prijs te komen. Introverte kerel die prachtige foto’s maakt en in staat is om mensen die totaal niet fotogeniek zijn wel mooi op de foto te krijgen. “

Ik moet wel even slikken omdat ik introvert (en kerel) wordt genoemd. Ik bedenk meteen een paar synoniemen die ik makkelijker vind. Is mij introvert noemen wel relevant? Waarom blijft dit woord in mijn gedachten haken? Dat weet ik natuurlijk wel, want ik bèn introvert. Maar daar op deze manier mee geconfronteerd worden vind ik lastig.
Het niet aan mijzelf toe willen geven dat ik introvert ben heeft veel te maken met de buitenwereld. Mensen die het niet zijn kunnen zich vaak niet voorstellen hoe het voelt om het wel te zijn. Introvert zijn is niet de standaard in het dagelijks leven. Hoe vaak ik vroeger niet gehoord heb dat ik ‘even vijf minuten mijn mond moest houden’ omdat mensen dat grappig vinden om te zeggen tegen iemand die niet veel zegt. Het geeft sommige mensen blijkbaar een ongemakkelijk gevoel als niet alle stiltes gevuld worden.

Of het relevant is weet ik niet zo goed. Voor de één wel en voor de ander niet, denk ik. Het kan best makkelijk zijn als mensen van te voren weten dat ik een rustige figuur ben. Als ze er ook maar achterkomen dat dat mooie foto’s maken niet in de weg zit.

De handige kant van het introvert zijn is dat ik er vrij goed in ben om op de achtergrond te blijven bij het maken van een reportage. Dat geeft mij misschien meer kansen op mooie momenten dan mensen die wat meer aanwezig zijn. En ook bij portretfotografie vinden mensen het vaak wel prettig om een rustige persoon tegenover zich te hebben. Aan de andere kant ben ik mijn grenzen aan het oprekken omdat mensen wel verwachten dat ik ze aanstuur. Joost van de Broek, een fotograaf die prachtige portretten maakt en ook enigszins introvert is, heb ik wel eens iets horen zeggen in woorden van ongeveer deze strekking: ”Ik zeg eigenlijk niet zoveel, ik vind het wel mooi als mensen zich een beetje ongemakkelijk voelen als ik een foto van ze maak”. Dus zo kan ik portretteren ook benaderen, als de moed mij een keer ontbreekt om mijn grenzen op te rekken. Want het vraagt wel iedere keer wat moed.

Een lastige kant van introvert zijn is het commerciële terrein. Ik moet mijn werk zien te verkopen en dat vind ik echt moeilijk. Goed werk verkoopt zichzelf, hoor ik wel eens, maar mensen moeten toch weten dat ik dat goede werk maak. Het is prettig dat Facebook bestaat en dat ik op mijn website kan laten zien wat ik doe maar een groot publiek bereiken waar de juiste klanten tussen zitten vind ik moeilijk. Dus misschien moet ik dat ook niet zelf willen doen. Het beste lijkt mij dat ik iemand een percentage van mijn inkomsten geef als die persoon mij in ruil daarvoor aan werk kan helpen. Dus als je zo iemand bent of kent dan hoor ik het graag.

Om nog even terug te komen op het begin, de aanbeveling hielp want binnen een dag had ik een mailtje met het bericht dat de klus doorging. Ik moest er voor naar Den Bosch, dat wel, maar een beetje reizen kan geen kwaad.

Het resultaat van die fotoshoot kun je hier zien.

Dus ben je toe aan een introverte fotograaf over de vloer? Ik ben je man!