Deze foto hangt bij mij aan de muur (in de verticale versie). Allereerst omdat ik ’m mooi vind. Maar misschien nog wel meer om mijzelf er af en toe aan te herinneren dat ik best wel wat kan, qua fotografie. Niet om mijzelf op de borst te slaan, stel je voor, maar juist omdat ik het vaak vergeet. Dat ik ondertussen wel wat kan.

Veel creatieven zijn bang om op een dag door de mand te vallen. Dat mensen zien dat ze er eigenlijk niets van bakken en dat dan ook zeggen. Dat blijkt dat ze maar wat aanklooien. En in de loop der jaren ben ik er achter gekomen dat dat ook zo is. Er zijn zoveel mensen die maar wat doen. Onder hen zijn er die doen alsof ze weten wat ze doen. Of er misschien wel van overtuigd zijn dat ze het weten. En die willen dan misschien ook wel dat anderen hetzelfde gaan doen als zijzelf.

‘Als ik het kan, dan kan jij het ook’, lees ik vaak. Ik vraag mij tegenwoordig af of dat wel zo is. Want iedereen is anders. Ik zit aan de introverte kant, qua sociaal gedrag. En als een extroverte persoon dan het bovenstaande verkondigt, dan geloof ik dat niet meer. Hij/zij weet waarschijnlijk niet hoe het is om een introvert typ te zijn, weet sowieso niet wie ik ben en wat ik kan. ‘Als ik het kan, dan kan jij het ook’, het is maar een uitdrukking die mensen gerust moet stellen en moet overhalen om een cursus te kopen misschien.

Wat ik maar zeggen wil, het lijkt mij goed om maar lekker aan te klooien, als creatief persoon. Juist daardoor kom je op ideeën. Als je precies hetzelfde doet als iemand anders dan ga je op in de massa. ‘Als jij het al kan, dan wil ik iets anders kunnen’. En natuurlijk, cursussen en opleidingen kunnen je helpen om vooruit te komen, kennis te vergaren die je goed kunt gebruiken bij het aanklooien, maar vergeet alsjeblieft niet voor jezelf te denken. En hoor jij wel eens over iemand die door de mand is gevallen? Niet zo vaak toch?

Natuurlijk denk ik ook wel eens dat iemand niet zo goed is in waar hij/zij zich voor uitgeeft. Maar dat is een persoonlijke mening, daar moet niemand zich iets van aantrekken.

Ik moet mijzelf er regelmatig aan herinneren dat andere fotografen en dichters en stukjesschrijvers ook maar mensen zijn, die beginnen met een idee dat ze vertalen in een foto of een stukje tekst. Gewoon mensen die iets proberen en er gaandeweg beter in worden. Er is geen reden om te denken dat jij dat niet kan. Misschien ben je niet zo goed als anderen, dat kan, maar misschien ben je wél zo goed en word je alleen nog niet gezien. Maakt niet uit, ga er vooral mee door en doe het in de eerste plaats voor jezelf.

Zie je, hier twijfel ik alweer over dit stukje. Een beetje onsamenhangend is het misschien. En dat terwijl ik het vooral over bovenstaande foto wilde hebben. Ik maak het goed met een gedichtje:

 

Balans.

Weten wat komen gaat
en vaak toch te laat.

De blik op de
verkeerde plek
gericht.

Net te laat
of te vroeg
de actie half
in beeld.

Een enkele keer
alle instellingen
de richting
de danseres
het licht
de beweging
in balans.

Geluk misschien
zonder tijd om
erbij stil te staan.

Een been
twee benen
armen en hoofd
een lichaam
in balans op
op het puntje
van haar voet.

Misschien zelfs
een leven voor
een fractie van
een seconde
helemaal
in balans.

Midden in haar dans
op de toppen van
haar kunnen
verkeren.

Geluk misschien
zonder tijd om
erbij stil te staan.

Ronald.

 

De foto heb ik gemaakt van danseres Julia Zuurbier en is te koop in mijn ‘Werk aan de muur shop’.

En ja, hij hangt echt bij mij aan de muur.